آرشیو مهر 1396
گوارا شربتِ شیرینِ شاتوت
بریزد از لبت بارانِ یاقوت
ولی ترسم که اسرائیلِ چشمت
زند آتش به جولان تا به بیروت
جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطـرات است
که در دنیائی از رؤیا محاط است
فــــــرآینــــد ِخیــالات ِ طــــلائی
فـــراتر از حــــدود ِ کائنات است
به غیر از درد بی درمان نبودی
بـه جز اندوه ِ بی پایان نبـودی
دراین دنیای فانی هرچه بودی!
رفیق ِ یکدل و یک جان نبودی
نشد راضی بـه دیدارم دوباره
کـــه ریزد بر شب تارم ستاره
مگـر یابـم شب قدر و تـوسل
وصالش را به ورد و استخاره
از لبِ ناز ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از ﺩﻝِ بیچاره ی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
هر زمان دکمه ای از ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ وا بشود
موجی از رایحه ﺑﺮ باغِ ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
جانم ارزانی آن شاعر ارزنده که گفت
شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
به سر زلف تووقتیبزند بوسه نسیم
عطرخوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ
گفتم ای باد بهار از تب و تاب نفست
برگِ گل از بدن غنچه دهن می ریزد
ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودیکه هنوز
از درختِ ﻏﺰﻟﻢ شعرِ ﮐﻬﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
مهربانو عسلم رایحه یِ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ
دوبـاره بـــرگ هـــا در راه پائیـــز
به خــــود پیچیده اند از آه پائیز
درون کلبـــه می آیـد بـــه گـوشم
صدای خش خش از درگاه پائیـز